نشریه انجمن طراحان شهری: شماره 10، بهار - تابستان، 1401
الهام لشکری
زندگي عمومی الزاماً نيازمند فضاهای عمومی نيست و می‌تواند در دامنه گسترده‌ای از فضاهايی که پذيراي تجمع‌های منظم، داوطلبانه و غيررسمی هستند (مثل کافه‌ها، كافي‌شاپ‌ها، فروشگاه‌های كتاب، رستوران‌ها و ساير پاتوق‌ها و مکان‌های مشابه) بروز کند. مسئله اصلی فضای اجتماعی است، يعنی فضاهايی که کنش متقابل اجتماعی و زندگي عمومی در آن‌ها جريان دارد. تفاوتی ندارد که اين فضاها واقعاً عمومي‌اند يا خصوصی. ولي مهم اين است که برای عموم قابل‌دسترس باشند. اين همان چيزی است که ليپتون آن را با عنوان «اتاق زندگي بيرونی» و «مرکز تفريح و فراغت بيرون از خانه» و الدنبرگ آن را «مکان سوم» به‌عنوان فضاهايی واسط بين افراد با جامعه بزرگ‌تر خود می‌خواند و تعادل بین سه قلمرو سكونتی (خانه به‌عنوان مکان اول)، كاری (مدرسه يا محل کار به‌عنوان مکان دوم) و اجتماعی (مکان سوم) را شرط آسودگی و رضايتبخشی زندگي روزمره مي‌داند.
برچسب‌ها: note