ارتقای کيفيت محيط در بافت های ناکارآمد شهری رويکردی اجتماعي – مکانی از کيفيت زندگی
الهام لشکري
1399، اولین کنفرانس ملی عمران، معماری و فناوری اطلاعات در زندگی شهری
يكي از گرايش هاي نوين كه تأثير شگرفي در فرايند تحول ديدگاه ها و روش هاي برنامه ريزي شهري در نيمه دوم قرن بيستم داشته است، نظريه هاي اجتماعي و كيفي توسعه است كه در قالب مفاهيمي همچون كيفيت زندگي، رفاه اجتماعي، عدالت اجتماعي و... نمود يافته است. امروزه توجه به کيفيت زندگي شهري، به عنوان يک ضرورت اساسي در برنامه هاي توسعه شهري و به ويژه در بافت هاي ناکارآمد حکايت از بازتوليد محيط هاي شهري به نحوي مطلوب در تقويت جنبه هاي اجتماعي- مکاني دارد. اين نوشتار ضمن توجه به مفهوم کيفيت محيط و چالش هاي آن در بافت هاي ناکارآمد شهری، به بيان مفهوم کيفيت زندگي و جايگاه آن در بازآفريني شهري می پردازد و اهداف ارتقاء ارزش هاي کيفي محيط در جهت دست یافتن به زندگي شهري باکیفیت را در فرآيند بازآفريني موردتوجه قرار داده است. نتايج حاصله نشان مي دهد که ارتقاء کيفيت در اين بافت ها جهت ايجاد سرمايه اجتماعي، رفاه و عدالت اجتماعي امري ضروري در بهبود کيفيت زندگي مي باشد.
واژگان كليدي: کيفيت محيط شهري، کيفيت زندگي، بافت ناکارآمد، بازآفريني
برچسب‌ها: note